.
ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΙΚΑ
Mια βόλτα στις μεθυστικές όχθες του Πηνειού, στο επιβλητικό Μπεζεστένι και στο γραφικό πεζοδρομημένο ιστορικό κέντρο αρκούν για να καταλάβει ένας περαστικός τον αγώνα που δίνει αυτή η πόλη ενάντια στην άχρωμη λαίλαπα του τσιμέντου, αλλά και στην εξέλιξη που σκλαβώνει τις ψυχές μας…
Ωστόσο, το οξυγόνο του άπλετου πρασίνου μοιράζονται πολλοί και διάφοροι κόσμοι που συνθέτουν το πάζλ μιας από τις ομορφότερες πόλεις της Ελλάδος, την Λάρισα που απλώνεται νωχελικά στον απέραντο θεσσαλικό κάμπο...
Στους δρόμους θα ακούσεις κλαρίνα, θα δεις ηλιοκαμένα πρόσωπα, θα μαγευτείς από το παραδοσιακό ούζο, θα αντικρίσεις λασπωμένους αγρότες. Θα μείνεις σύξυλος με τις γεμάτες καφετέριες και την βραδινή διασκέδαση σε αυτή τη πόλη. Θα πάρει το αυτί σου κουβέντες για την ομάδα. Θα τρελαθείς από τις ιαχές των φιλάθλων άμα πετύχεις αγώνα της «βασίλισσας»…
Μετά βδελυγμίας, παρατηρώ τελευταία η Λάρισα να χαρακτηρίζεται ως «αργόσχολοι και τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» ή «Λάρισα: Η πόλη του καφέ και της διασκέδασης». Βλέπω τους αγρότες να σιγοσβήνουν. Μια ομάδα που μεγαλούργησε να πνέει τα λοίσθια. Μια πόλη να έχει χάσει την αίγλη της και να δεινοπαθεί…
Αναμφισβήτητα, είναι μια… τερατογένεση της σύγχρονης προβληματικής Ελλάδας, που όμως διαθέτει ένα δυνατό «χαρτί» για το μέλλον. Το ένδοξο παρελθόν. Από τον πατέρα της ιατρικής, τον Ιπποκράτη που έζησε στην πόλη, στον Λαρισαίο αγωνιστή Γεωργάκη Ολύμπιο. Από το σανίδι που είχε λαρισιώτικο άρωμα με τις ερμηνείες του φοβερού Λάκη Λαζόπουλου ή τις καλτ φιγούρες του Αλέξη Γεωργούλη, στους κορυφαίους αθλητές που ανέδειξε ο κάμπος. Τα «τάνγκο» του Καραπιάλη, τα «χρυσά σπριντ» της Χαλκιά, τα γκολ του Γκέκα, οι μαγικές «ρουκέτες» του Σπανούλη, τα παλικάρια του Γιάτσεκ Γμοχ που έκαναν την Λάρισα το 1988 μοναδική πόλη της επαρχίας που «έσπασε» την… ολιγαρχία του ελληνικού ποδοσφαίρου!
Παρεμπιπτόντως, όταν ο Γκμοχ «κόλλαγε» τα πρώτα του ένσημα στην προπονητική όντας βοηθός του γνώριμου Κάζιμιρ Γκόρσκι στην εθνική Πολωνία που πήρε την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 στη Δυτική Γερμανία, όταν ο μικρός τότε Γιώργος Μητσιμπόνας πήγαινε από το χέρι με τον πατέρα του για να δει τον Οικονόμο Τσαριτσάνης, κι όταν ο πιτσιρικάς Βασίλης Καραπιάλης έπινε πορτοκαλάδα στην πλατεία στους Αμπελόκηπους, τότε η Μαρινέλλα σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και σε στίχους του Νίκου Γκάτσου τραγουδούσε «Μια Κυριακή στη Λάρισα».
«Τριαντάφυλλο σου χάρισα» συνεχίζει, όμως γενικά μια Κυριακή στην θεσσαλική πρωτεύουσα είναι μια καλή μέρα για να συνειδητοποιήσει ένας διερχόμενος ότι κακώς έχει σχηματιστεί αυτή η εικόνα για τους Λαρισαίους. Αδίκως…
Αυτή η πόλη, όπως και η χώρα, είναι θύμα. Του εύκολου χρήματος, της πελατείας κράτους-πολίτη, της εκμετάλλευσης. Αυτή η πόλη είναι μεγάλη δύναμη. Το έχει αποδείξει όταν χρειάστηκε. Έχει ρίξει κι έχει ανεβάσει κυβερνήσεις. Έχει «τρίξει» τα δόντια της πρωτεύουσας…
Καθόλου τυχαίο δεν είναι το σύμβολο της πόλης, το θεσσαλικό άλογο που συμβολίζει τον καλπασμό των άγριων αλόγων του Ολύμπου και τον Βουκεφάλα το άτρωτο ιππικό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δείγμα της δυναμικής και της ισχύος. Από τον 4ο αι. π.Χ. απεικονίζεται στα νομίσματα του τόπου, ενώ τυπώνεται για πάντα στις βυσσινί φανέλες και στις καρδιές των αθλητών, ένα καλπάζων άλογο...
Μόνο που η στάση κάθε αλόγου αποκαλύπτει το τέλος του αναβάτη του, και στην περίπτωση αυτή, το άλογο έχει τα δύο μπροστινά του πόδια στον αέρα, που σημαίνει ότι ο αναβάτης του έχει πεθάνει σε μάχη…
Κι έτσι είναι. Η Λάρισα έχει δώσει σπουδαίες μάχες. Λύγισε όμως και το άλογο έμεινε ακυβέρνητο. Ο αναβάτης του χάθηκε. Πόλη και ομάδα δεν έχουν καβαλάρη και βαδίζουν στα τυφλά…
athleticlarissa.gr/
