Ήθελα να το ζήσω ξανά όλο αυτό. Για κλάσματα δευτερολέπτου φαντάστηκα πως πήγαινα στο σταθερό μου να πάρω τηλέφωνο τον “Κώστα”, τον “Τσίλια” τον ΄΄Δημήτρη΄΄ τον αείμνηστο τερματοφύλακα μας ΄΄Νίκο΄΄ τον μπαλαδόρο “Τζίμη” που και αυτός έφυγε νωρίς απο κοντά μας ,τον ΄΄Μιχάλη΄΄,τον ΄΄Σωκράτη΄΄ για να τους δώσω ραντεβού στις 4 στο σάλτσινο . “Πάρτε και τον “Θόδωρο” και πείτε του να μην ξεχάσει να φέρει την μπάλα”...
Κάποτε παίρναμε μια μπάλα, μαζευόμασταν σε μια αλάνα, πλατεία, σχολείο και παίζαμε ένα διπλό από το μεσημέρι, μέχρι να νυχτώσει. Αυτοί οι ποδοσφαιρικοί "μαραθώνιοι" διέπονταν από κάμποσους κανόνες και είχαν αρκετά χαρακτηριστικά, που τους καθιστούσαν μοναδικούς και τους θυμόμαστε ακόμα με νοσταλγία. Μια φωτογραφία απο την αντίπαλη μας ομάδα αυτή των Σφαγείων ,περίπου 1968-70, και με πολλές απουσίες οπως ο Ζώης Καπάτος,Αχ. Ζαίμης,Ν.Τριανταφυλάκης,, Χ.Κυρτάτος,Τζούκας Ι.,Καπνίσης Χαρ., Ζουμπέκης Α..,τα αδέλφια Λιακάκη και πολλοι αλλοι ακόμη.Διακρίνονται στην φωτογραφία
...απο αριστερά μπροστά σειρά....Λιακάκης Κυρ.-Ξηρός Ανδρ.-Δελαπόρτας Γρ.- συγγενής των Αδελφ.Δελαπόρτα απο Αθήνα που δεν ζεί ...-Δελαπόρτας Γιάν.-Γουλής Σπ.
απο αριστερά πίσω σειρά...Καλαμάκης Σ.-Δουλιώτης Γιωργ.[ο αείμνηστος πατέρας του τερματοφύλακα της ΑΕΜ Ανδρέα]- ????[δεν τον θυμάμαι]-Τζούκας Τλακης[paparazzi], Φωτης [επώνυμο δεν θημάμαι ΄΄μπαλούκας΄΄]
H εξουσία,έχει τυλίξει το ποδόσφαιρο τόσο σφιχτά και πυκνά όπου μετά βίας αναγνωρίζεται ως παιχνίδι. Η μπάλα δεν είναι φουσκωμένη με αέρα αλλά με πανάκριβα συμβόλαια παιχτών, με στημένους αγώνες για την αποκομιδή χρημάτων, με μίζες, χορηγούς και ξέπλυμα χρήματος και όλα αυτά στηριζόμενα από ένα εξαπατημένο κοινό που κρατιέται για ασφάλεια αποχαυνωμένο στις κερκίδες και στις οθόνες.
Ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι που διεξάγεται στην αλάνα ή στο γηπεδάκι της γειτονιάς δεν χρειάζεται τίποτα από τα παραπάνω και έχει πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που το κάνουν να ερωτοτροπεί με την αναρχία. Οι κανόνες ποτέ δεν είναι ίδιοι, διαμορφώνονται ανάλογα με την περίπτωση και τις ανάγκες του παιχνιδιού, ακόμα και εν μέσω παιχνιδιού και δε τηρούνται ποτέ με ευλάβεια. Οι ομάδες ποτέ δεν είναι ίδιες και διαμορφώνονται κάθε φορά νέες ανάλογα με την προσέλευση. Ο διαιτητής είναι άγνωστη λέξη και οι διαφορές λύνονται στο επί τόπου, οι άλυτες διαφορές μπορεί να τερματίσουν το παιχνίδι. Ο κανονικός χρόνος λήξης του παιχνιδιού δεν υπάρχει. Σχεδόν πάντα ο λογαριασμός των γκολ είναι αμφισβητούμενος. Και το ευφυέστερο: Ακόμα και η έννοια του νικητή είναι διττή. Νικητής τις περισσότερες φορές χρίζεται αυτός που θα πετύχει το τελευταίο γκολ, άσχετα εάν σε όλο τον αγώνα δεν έχει πετύχει κανένα. Με αυτό τον τρόπο οποιαδήποτε ομάδα μπορεί να κερδίσει ένα αγώνα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει την αντίπαλη ομάδα να θεωρείται η ίδια νικήτρια. Για τους παραπάνω λόγους θα είμαστε με το παιχνίδι της αλάνας, όπου μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε όπως τα μικρά παιδιά.
